Pizza in het historische centrum van Napels
Italianen praten veel. En vaak. En hard. Maar waar ze het meest over praten is eten. De hele tijd. Tijdens het winkelen, autorijden, bij de kapper - en ja, zelfs tijdens het eten. Je zou kunnen zeggen dat in Italië eten niet alleen wordt gegeten, maar becommentarieerd als een voetbalwedstrijd. Live, emotioneel, met passie - en meestal van meerdere kanten tegelijk.
De standaardvraag waarmee elk gesprek begint is niet "Hoe gaat het?" maar: "Hai mangiato?" Heb je al gegeten? Het klinkt eenvoudig, maar het is veel meer dan alleen small talk. Het is zorg, interesse, soms zelfs een stille waarschuwing: als je nog niet gegeten hebt, moet je dat dringend doen - voordat iemand de controle over je dieet overneemt.
Eten is een serieuze zaak
Want in Italië is eten geen bijzaak. Het is een actie, een houding en een oorsprong. Het is zo belangrijk dat mensen zelfs tijdens de lunch over het eten praten. En terwijl het diner wordt gepland, wordt de vraag gesteld wat er de volgende dag gegeten moet worden - en waarom Nonna Carolina het toch allemaal beter doet.
Het gaat nooit alleen om het "wat". Het gaat om het "hoe". Wie heeft het gekookt? Met welke olie? Waar kwam de kaas vandaan? En was het brood vers genoeg of had het vijf minuten korter gemoeten? Het klinkt vermoeiend - maar het is pure poëzie als je er middenin zit. Want je beseft: deze gesprekken hebben ziel. En vaak ook pittig.
Eten is kunst in Italië
In Zuid-Italië is het geheel nog steeds een kunstvorm. Een saus wordt daar met dezelfde passie besproken als coalitieafspraken elders. Ui in de amatriciana? Puur drama. Pasta al dente of iets langer? Families kunnen hierover verdeeld zijn. Maar maak je geen zorgen - ze maken het goed bij het dessert. Waarschijnlijk met tiramisu.
Eten is hier identiteit. Elke regio, elk dorp, elke straat heeft zijn eigen recept - en verdedigt het met verve. De beste mozzarella? Uit de regio, natuurlijk. Welke dat precies is, hangt af van wie je het vraagt. In ieder geval heeft de ander het altijd mis.
Eten is een herinnering in Italië
Eten is nooit alleen nu - het is ook altijd in het verleden. De eerste lepel herinnert je aan je laatste vakantie, je kindertijd, de kookkunst van je oma. Eten is de gemene deler van een heel land. Een herinnering om in te bijten. In Italië eten we terwijl we eten. En praten. En ruziën. En lachen. En weer praten. Meestal over wat je op dit moment aan het eten bent - soms over wat je morgen gaat eten. En als je iets te zeggen wilt hebben, moet je goed gegeten hebben.
